Als 16-jarige begon mijn muzikale fascinatie met Queen. Van hieruit ontdekte ik de hardere kant van de muziek in Hard Rock en Metal. Ik bezocht vele concerten van Thunder tot Cradle of Filth, van Dream Theater tot Marilyn Manson. Mijn grootste idool (na de Freddie Mercury-periode) Devin Townsend heb ik zelfs door Duitsland, Engeland en Nederland gevolgd om maar zoveel mogelijk concerten van zijn band Strapping Young Lad te kunnen meemaken.

In deze periode studeerde ik Muziekregistratie aan het Koninklijk Conservatorium met Klassiek Zang als bijvak. Ik vond zingen geweldig, maar eerlijk gezegd had ik toendertijd nog geen idee van wat het precies inhield. Wat er van me verwacht werd en wat ik ervoor moest doen. De studie Muziekregistratie gaf me in 1999 een stageplek bij het audiobedrijf ‘Alles Audio’. Ik mocht als backliner mee op tournee met Liesbeth List. Dankzij een flapuit van een moeder ben ik uiteindelijk op het podium beland naast La List. Op haar cd Vergezicht zong Liesbeth een duet met Els Bongers. De laatste voorstellingen van de tournee mocht ik dit duet met haar zingen. En iedere avond zei Liesbeth na het zingen van ‘ons’ duet dat ik niet achter de knoppen van een mengtafel hoorde, maar op het podium.  Ik heb geluisterd.

In het laatste jaar van de studie Muziekregistratie, het jaar na de tour met Lies, ben ik mijn bijvak serieus gaan nemen en het jaar daarop begon ik met Klassiek Zang als hoofdvak.

Gedurende deze studie ben ik gaandeweg gestopt met het bezoeken van rock- en metalconcerten. Ik moest zoveel inhalen in de wereld van de klassieke muziek dat daar geen tijd en geld voor over was. De rock/metalcd’s die ik al had, ben ik wel altijd blijven draaien. Hoewel klassiek toch wel de boventoon is gaan voeren.

In 2005 ben ik als klassiek zangeres afgestudeerd en sindsdien ben ik als solist op de Nederlandse podia te vinden, naast een bijbaan bij Boekhandel Verwijs+deSlegte in Den Haag.

Begin 2012 kreeg ik opeens een mailtje van Ronald Brautigam. Ik dacht meteen aan de wereldberoemde pianist en was verbaasd dat deze grootheid mij een emailtje stuurde. Niets bleek minder waar! Het was niet de pianist, maar de gitarist Ronald Brautigam, net zo beroemd, maar dan in een heel ander genre! Ik las het mailtje over de Rockopera 1000Wishes en dat PBII hier een sopraan voor zocht en mijn hart maakte een sprongetje. Dit was mijn project! Een betere gelegenheid om mijn twee werelden te verenigen was er niet!

Ik mocht voor de ‘ballotage-commisie’ komen. Nee, gekheid natuurlijk. De band wilde graag kennismaken, maar het voelde als een sollicitatiegesprek. Ik was loeizenuwachtig!